@Rüştü-Gürbüz çok teşekkürler, biz Mersindeyiz çok şükür fiziksel bir sorunumuz yok ama manevi olarak bitik haldeyiz Deprem gecesi eşim İstanbuldaydı sarsıntıyla uyandım hemen kızlarımın yanına gittim acaba rüya mı diye beklerken avize sesleriyle emin oldum, hemen küçük kızımı kucakladım büyük kızımı uyandırıp buzdolabının yanına koştum yıkılırsak yaşam üçgeni olsun diye. Bizim evin avizeleri çok sallantılı çok şıngırtılı, buzdolabının dibinde beklerken cam balkonun lambaları deli gibi sallanıyordu ve bir türlü bitmek bilmedi, 30 saniye diyorlar asla inanmıyorum 1 dakikadan daha fazlaydı kesinlikle. Çünkü şimdi mi bitecek bitmedi derken ben artık ümidi kestim kesin yıkılacak ve öleceğiz dedim O kadar şiddetli ve uzun bir depremdi ki kesin Mersin merkezli yoksa böyle olması mümkün değil diye düşünüyordum. Neyse ki sonunda durdu ve montlar, telefon, çanta, ev araba anahtarlarını alıp hemen arabaya gittik. Çocukları nasıl yerleştirdim, nasıl arabayı kullandım bilmiyorum, güvenli bir yere geçince hemen telefonu aldım ailemin mesajlarına baktım o anda tüm vücudum titremeye başladı, deprem anında kızlarım için en doğrusu neyse onu yapmaya odaklanmıştım ama tehlike azalınca sanırım dank etti başımıza gelen şey. Sonra hemen internete baktım ve depremin büyüklüğünü görünce inanamadım arabada beklerken 6 küsür şiddetinde bir deprem daha oldu onda bile araba sağa sola şiddetli şekilde sarsıldı Bir yandan kızlarımı sakinleştirmeye çalıştım bir yandan ne yapılmalı diye düşündüm sonra hemen petrole gidip depoyu doldurmak, su ve bir kaç paketli yiyecek almak istedim ama o kadar kalabalıktı ki 1 saat sıra bekledik yine de sonunda en azından 1-2 gün idare edecek durumdayız diye rahatladım. Sonra arabayı güvenli bir yere çekip sabah olmasını bekledim ama internette o kadar kötü haberler gelmeye başladı ki kendi halimizi bırakıp oradaki insanlara üzülmeye başladım Öğlen saatlerinde komşularımızın da sitemiz güvenli eve dönün benzeri konuşmaları olunca bir cesaret ilaçlarımı, yastık battaniye vb almak ve çocukların WC ihtiyacını gidermek için eve girdiğimizde 2. büyük depremi yaşadık maalesef ama Allahtan kısa sürdü ve bir daha eve çıkmamak üzere tekrar arabaya döndük. Akşam kadar arabada bekledik akşam olunca ailemin ısrarıyla ablamın müstakil evlerine gittik ama bir eve girmek gerçekten insanın korkularını tetikliyor her araba sesinde her küçük harekette hemen kızlarıma bakıp çıksak mı diye düşünüyordum. 2 gün ablamda kaldıktan sonra eşim istanbuldan döndü ve evimize geçtik, Osmaniye’ye az yardım gittiğini öğrenince evdeki hiç kullanılmamış yorgan yastık döşek battaniye gibi eşyaları ve kızlarımın iyi durumdaki mont kazak yelek vb eşyalarını paketleyip eşimle Osmaniye’ye gönderdik. Şansımıza eşim oraya ulaştığında toplu halde enkazdan çıkan çocuklar var kıyafet vb lazım demişler ve hemen teslim almışlar. Sonrasında da haberlerden sosyal medyadan gündemi takip etmeye başladık ama izledikçe okudukça içimiz kan ağladı. Bu yıkım, bu acılar, bu travmalar nasıl geçecek, nasıl iyileşeceğiz inanın hiç bilmiyorum. Biz Mersin’den bu kadar etkilendik orada birebir yaşayan, enkazdan çıkan, ailesini, akrabalarını, bütün birikimlerini kaybetmiş insanlar nasıl tekrar ayağa kalkacak… çok çok üzgünüm ülkem için, insanımız için o günden beri kızlarım yalnız tuvalete bile gidemiyorlar gözleri sürekli avizede, kulakları seste. Gece bir biri uyanıyor, bir diğeri küçük kızım kabus görecek gibi hissediyorum diyor ve yanımda uyumak istiyor Allahım önce oradaki çocuklara sonra bütün depremzedelere sabır ve şifa versin. Umarım bu yaşayacağımız son büyük felaket olur
Kusura bakmayın çok uzun oldu ama günlerdir içimde birikti herşey, burada yazmak iyi geldi