@waterman Amacım memleketi "yermek" değil, hakikatlerden kısa bir örnek vermek. Bu konuda naçizane kendi yaşadıklarımdan küçük bir bölüm anlatmak istiyorum. Efendim ben bir kamu kurumunda (sağlık) 16 yıllık memurum. Temelde sağlık eğitimi almış olmakla beraber sonradan çok heves ettiğim bilişim alanında da eğitim aldım ve bu alana yöneldim. Bahsedeceğim macera 2011 yılında başladı ve 2017 yılına kadar sürdü. Kısaca hikayeyi anlatmak gerekirse, kurumdaki kullanılan yazılımları, işletim sistemleri dahil açık kaynak yazılımlar ile değiştirdim. Eksik veya uymayan/olmayanların da bir kısmını ben bir kısmını da diğer arkadaşıma yaptırdım. Ne kolay söyledim değil mi ? Ama bu işlerin mutfak kısmında çok ama çok yoruldum gerçekten. Gece yarısı saat 1'de eve git sabah 8'de işte ol, hafta sonları dahil tam 6 yıl. Yapılan tüm yol, yemek masrafları da bana ait. Ufak tefek lazım olan donanımları da cebimden aldığım çok olmuştur. Ben bu koşuşturmada boğulurken idarecilerimiz Bakanlıktaki tam 5 toplantıda yaptığımız bu proje ile ayakta alkışlanmış ve baya baya gururlanmışlar. Ama bir kez olsun bırakın adımızın okunmasını "ekibimiz çok iyi çalışıyor" bile denmemiş. Bunu mu sorun ediyorsun diyebilirsiniz. Tabi ki hayır. Beni yıkan kurum yapısı değiştirildiğinde tüm emeklerin yıkılıp yerine milyon lira harcanarak tamamen paralı yazılımlara dönüldükten sonra bana "niye yaptın, kim sana yap dedi, devleti sen mi kurtaracaktın, boşuna cırmalıyorsun" denilmesiydi. Bu arada devletin mesaisinde kendi özel işlerini yapanlar şuan şube müdürü oldular. Ben ise ulaşımı evime tamamen ters olan bir hastaneye isteğim dışında gönderildim. Hikaye çok daha uzun ve ayrıntılı. Yeni hastanemde liyakat yerlerde, israf hat safhada, akılsız, plansız ve mantıksız işlemler tavanda. Artık umurumda mı, hayır. Ne para bekledim ne de madalya, bir teşekkür yeterliydi. Kesinlikle katılıyorum, burada emeğin karşılığı yok.
Memlekette hiçbir başarı cezasız kalmıyormuş.

Sevindik, üzüldük, heyecanlandık, yolun sonunda vize alanların heyecanı mutluluğa dönüştü, alamayanların ise heyecanı hüzne dönüştü. Çok konuştuk, muhabbet ettik, kırıldık darıldık kimi zaman kızdık. Ama işte , yolun sonuna geldik. Neler mi öğrendik ?
Diğer ülkelere dosya taşınabileceğini gördük. Olmaz denilse de(!) bunun aksinin olabileceğini Bosna ile öğrendik! Gemisini kurtaran kaptan misali.
Bu tecrübeyle artık imkanı olan, imkanları zorlayabilecek olanlar dosyasını başka bir ülkeye taşıyabilir. Bu da çok güzel bir artı bilgi oldu.

Sosyal medyanın gücünü de tekrar gördük. Her ne kadar karşı çıksam da sadece 2K-7K arası diye bastırıldı ve gerçekten işe yaradı. 2K ile 7K arası son kez mülakat alabildi. Ama bahane diğer yüksek numaralar için işe yaramadı. Bu yüzden bunun bir sonraki süreçte dikkat edilmesi gereken bir nokta olduğunu belirtmek isterim. Bireysel çabalara sözüm yok ama ortak hareket edilecekse herkesi kapsayacak bir birlik beraberlik olmalı. Bunun güzel örneği olan Barbados grubunu, bilgilerini paylaştıkları ve örnek dayanışmalarından dolayı saygıyla selamlıyorum.

Şartları zorlayarak 8-10 bin km uzaklara gidenleri ise canı gönülden kutluyorum. Yolunuz da bahtınız da açık olsun. Çoğunuz türlü aksiliklere ve zorluklara göğüs gerdiniz. Belki çoğunuz elde avuçta ne var kullandınız. Belki de borca girdiniz. Ama çabalarınızın sonucunu hak ettiniz. Tekrar tebrik ediyorum.

Buradan yüksek sabrından ve emeğinden dolayı başta sn. @gucarslan olmak üzere, sonrasında @Muhtaradana , @Stiff , Özgür'e, @SkyNet'e ve sevincimizi, heyecanımızı, hüznümüzü paylaşan herkese teşekkür ediyorum. DV 2022 olmadı ama dilerim DV 2024 bizim yılımız olur.

Ayrıca bu ortamı sağlayarak hem burada buluşmamızı hem bilmediğimiz birçok konuda bilgi sahibi olmamıza vesile olan sn. @crazycells 'e çok teşekkür ediyorum. Forumu daha eskilerden biliyordum ama türlü sebeplerden dolayı pek dahil olamamıştım. Forum sayesinde güzel insanlar ile yüz yüze olmasa da tanışmış oldum. İyi ki varsınız!
Bundan sonra da bu ortamda el ele sırt sırta birlik içinde olmayı diliyorum. Şimdi açıklayamıyorum ama yazılımsal olarak ileride bu ortama katkı sağlamak niyetindeyim.

Şahsım adına ise sadece şunu söylemek isterim, yaptığım yanlış bir yatırımdan dolayı paramı geri alamadığımdan çok istesem de Barbados gibi bir ülkeye gidemedim. Çok üzüldüm, hayatımda sizler gibi çok fazla şeyi erteledim. Çok söze gerek yok. Kısmet değilmiş. Artık DV2024 kazananı olmak dileğiyle.
Sevgilerimi ve saygılarını sunuyorum.

@gucarslan Umarım bu yeni bina hem #DV2022 hem de sonrakilere hayırlı haberler verir. Yeni binanın şerefine şöyle 500 mülakat verirler de hepimizi sevindirirler. Çünkü umut ettik, bekledik ve hevesimiz kursağımızda kalmak üzere. Dilerim öyle olmaz ve o sevinci yaşarız.

İnsanı en çok yıpratan sebeplerden biri de belirsizliktir. Çoğumuz bu belirsizliğin hüsranla değil de umutla yeşermesini bekliyoruz. Ankara'nın yüksek sayıda mülakat vermesi dileğiyle, hayallerimiz gerçek olsun.

@Fouray Etrafıma green card çıktığını söylediğime bin pişman ettiler. Ne işiniz var yabancı memlekette, ne yapacaksınız ki , zaten işiniz var sizin diyenler bir kenara, inşallah gidemezsiniz diyen bile oldu. Şu durumda hala mülakat alamamış olmak sinir katsayımı arttırdığından dolayı bu zat-ı muhteremi boğasım var.

@clubhasankara, içinde söyledi: DV2022 Mülakat Deneyimleri

@Fouray Cehennemde yeni bir zebani işe başlamış.
İlk gün kıdemli zebani tarafından gezdiriliyormuş.
Her yerde dev, yüksek kaynar kazanlar içinde yanan insanlar ve her bir kazanın başında zebaniler varmış.
Bizimki bakmış derin bir kazanın başında 5 zebani bekliyor.
– Bu ne demiş ?
– Bu Almanların kazanı, sürekli birlik olup yardımlaşıp üst üste çıkarak yukarıya tırmanıyorlar ve oradaki zebaniler de tırmananı tekrar aşağıya atıyor…
Biraz daha ilerlemişler dev bir kazan daha. Başında 3 zebani bekliyormuş.
Bizimki yine dayanamamış;
– Peki burada niye 3 zebani bekliyor?
– Bu da Amerikalıların kazanı, bunlar da arada yardımlaşıp çıkmaya çalışıyorlar ve görevli 3 zebani yukarıya çıkanı tekrar aşağıya atıyor.
Bizimki bakmış bir sürü dev kazan ve her kazanın başında çeşitli sayıda görevli zebani varken ileride bir kazan var ki;
başında hiç zebani falan yok. Hemen atılmış;
– Yahu bu kazanda niye görevli zebani yok, boş mu?
Kıdemli artık bıkkın bir şekilde cevaplamış;
– O Türklerin kazanı.
Görevli zebaniye gerek duymayız.
Zaten içlerinden birisi çıkmak için
çaba sarf ettiğinde
diğerleri birlik olarak
hemen onu aşağıya çekiyor.

Bu zaten olayı açıklıyor. Olur da tekrar kazanır veya başka bir yol bulursam inşallah bu sefer bileti alıncaya kadar hiç kimseye anlatmayacağım. Ben kafamda göçmenliği kabul etmiş ve bitirmişim. Sen cesaret edemiyorsun diye ben neden hedeflerimden vazgeçeyim ?
Bu nasıl bir anlayıştır ? Hiç değişmez mi ? Kimse kimsenin hayallerine saygı duyamaz mı ? Dilerim başarılı ve mutlu olursunuz demek bu kadar mı zor ?

@academicus

insanlara karşı kendimi korumak için pozisyon almaya çalışmaktan işimi yapamıyorum.

Şu cümle bana yetti. Odamdan çıkmamaya özen gösterdiğim halde hakkımda dedikodular çıkmış, haberim yok. Kurum içinde yapılması planlanan bir darbe ekibinin içindeymişim Gözden ve gönülden ırak olmaya çalışıyorum ama nafile. Çamur atmaya devam ediyorlar.
Liyakat bitti hocam bu ülkede. Siz bize gönderilen idarecileri bir görseniz, dumura uğrar, şuurunuz kayar.

Huzurlu , mutlu ve başarılı bir yaşam diliyorum kendim ve ailem için.
Doğup büyüdüğümüz topraklarda huzurlu olmadığımı fark ettiğimde içimi bir hüzün kaplamıştı. Vatanı terk etme düşüncesi vuku bulsa da , bu düşünce acıtmıyor değil. Çünkü her ne kadar dilini bile bilmediğiniz bir ülkede yeni bir sayfa açmak cazip gelse de insanın köklerinden kopması o kadar da kolay değildir. Arabanızı sürdüğünüz yollar, geçtiğiniz sokaklar, bir bardak çayı içtiğiniz mekanlar, arkadaşlarınız veya aileniz ile olan anılarınız ve diğer tüm yaşanmışlıklar. Bir anda gözünüzde canlanmaya başlar. Peki kolay mıdır tüm bunları bırakmak ?Acaba diyorum, abartıyor muyum ?
Trafikteki saygısızlığı, iş yerindeki liyakatsizliği, insanların tembelliğini, işgüzarlığını, saygısızlığını, empati yoksunluğunu ve dolayısıyla anlayışsızlığını, emek hırsızlığını hatırlıyorum. Tabi ki cehaleti de unutmamalı. Sonra her sabah olduğu gibi işe gitmek için yola koyuluyorum. Henüz yolculuğumun ilk dakikalarında başlıyor, öfkem ve hüznüm. Hayır hayır, tamam, gitmeliyim diyorum kendi kendime, acıtsa da.
Bu toplumda insanca yaşamanın çok çok zor olacağını veya mümkün olmayacağını anlıyorum. Etrafınıza bakın, herkes yaşam mücadelesi veriyor. Çoğu insan yaşadığının farkında bile değil. Tabiri caizse "survivor" modunda herkes. Bu da beraberinde bencilliği ve bireyselleşmeyi getiriyor. Bunun sonucunda ahlaki değerleri çökmeye başlayan, mantıksal ve bilimsel değerlere uygun bir şekilde eğitilmeyen , okumayan, sorgulamayan bir toplumda huzuru bulmak imkansız bir hale geliyor.
İçinde yaşadığımız toplumda , insanların ne yediğine , ne giydiğine ve neye inandığına karışmak için harcadığımız çabayı eğitime, bilime ve sanata harcamış olsaydık sanırım bu satırları yazıyor olmayacaktım.
Neyse sözü uzatmadan şunu diyeyim, sevgi , saygı ve mutluluklar diliyorum herkese.

@Chromium Almanya'da yaşayan akrabama, benimle aynı mesleği yapan tanıdığıyla görüşmek istiyorum, kafama uyarsa ben de gelmek istiyorum dedim. Klasik cevap "yiğenim buralar sandığınız gibi değil, bak memlekette işin var, kıymetini bil" dedi. O kişinin telefonunu vermedi ve sizce ne oldu dersiniz ? Artık mesajlarıma dahi cevap vermiyor. Bu yüzden son cümlenize katılıyorum.

@gucarslan Bulunmasına vesile olan herkesi tebrik ederim. Çok anlamlı ve verimli dayanışmalar insanı mutlu ediyor. Çok geçmiş olsun.

Amacım bir yeri yermek bir diğerini övmek değil. Her yerin kendine has sorunları ve güzellikleri vardır. Bu bakış açınıza göre değişir. Tabi ki hiçbir ülke toz pembe değildir.
Amerika veya başka bir ülkeye göçmüş ve geri dönmüş insanlara kızmıyorum. Kısmette yoksa gül bahçesinden boş dönersiniz. Kişiye düşen boş durmamaktır ! Nedir bu boş durmamak ? En başta gideceğiniz ülkenin dilini öğrenmek. Kendini doğru bir şekilde ifade edebilmek gerek. İletişim çok önemli arkadaşım. Ayrıca varsa bir mesleğiniz, bununla ilgili gideceğiniz yerdeki durumuna bakmak. Eksik gedik varsa tamamlamak. Mesleki ve insani gelişime açık olmak çok önemli.
Gelelim bizim durumuza. Konfor alanını terk etmek zordur. Bu ciddi manada zor bir karardır. Kendimden örnek vermek gerekirse, bir devlet memuru olarak gideceğim yerde aynı konforu bulamayacağımı biliyorum. Lakin şimdi sayamayacağım birçok sebepten dolayı tam verimli çalışamıyorum. Hem de bir memur için bilinenin aksine çalışmak istediğim halde. Kimseyi kınamıyorum. Özellikle vasıfsız gidenleri hiç anlamıyorum. Ne bekliyordunuz ki ? Kendi memleketimizde mümkün değilken başka bir ülkede önünüze çuvalla para konulmasını mı ? Meslek yok, çaba yok, dil yok, plan yok, uber ile gelsin paralar ?! Öyle mi !?
Bakınız hiçbir şey kolay demiyorum. Ben vasıfsız olsam gitmeden bana ne en yakın mesleği seçer ve hala buradayken bu işi öğrenmeye çalışırdım. Gittiğimde de geçici işler ile çalışırken seçtiğim mesleğin kurslarına kayıt olurdum. Eeee....sonra ? Kurs bitti bir çalış bakalım. Neler yapabiliyorsun bir gör. Gelişmiş ülkelerde işverenler sizden iyi bir verim bekler. Bunu sağladığınız sürece de karşılığını alırsınız. Elinizi taşın altına koymazsanız o taş orada kalır.
Meslek var dil var ama olmadı mı diyorsunuz. Ya bir şeyler eksik ya da yanlış yerde iş arıyorsunuz. Ya da işinizde ehil değilsiniz. Hatayı kendinizde ararsınız önce. Bu konuda istişare edersiniz. Atalarımızın dediği gibi "İstişare eden darlık görmez".
İlla ki Amerika'da mutlu olacaksınız diyemem. Ama göç etmek bana göre iyi bir plan ve iyi bir hazırlık ister. Dil, meslek, çocukların okulları vb. ne gerekiyorsa etraflıca düşünüp ona göre hareket etmelisiniz. Bunun forumda çok güzel örnekleri var.
Ayrıca Amerika şart değil arkadaşlar. Amerika'nın sosyal devlet ilkesini beğenmiyorsanız Avrupa tam size göre. Bizdeki birçok stresi orada yaşamazsınız. Ama yine çalışmak şartıyla.
Anlatmak istediğimiz, aslında tek istediğimiz insanca yaşayabilmek.

@diablo_ercan Kar, kış kıyamet, belediye iyi çalışmıyor Şaka bir yana New York kış mevsiminde bir başka güzel.

@dytmelek Maalesef uzun bir süre bu durumun değişeceğini sanmıyorum. Evet mesele sadece para değil. Sosyal yaşantı kalitesi, gelecek kaygısı, huzursuzluk herkesi tedirgin etmiş durumda.

@tolgasatir Evet doğru, gizliden kastım resmi bir ağızdan açıklama olmaması. Yoğunluk bahanesi ile geçiştirip duruyorlar.

@MySea Sn. @MySea

Onceden $4'e aldigimiz organic sut $5.60 oldu.

$3'e aldigimiz sandwich ekmegi $5.50 oldu.

$18'e aldigimiz zeytinyagi $23 oldu.

$3'e aldigimiz organic yumurta $4.50 oldu.

$5.50'e aldigimiz organic seker $8.50 oldu.

Hep dis gucler yuzunden oluyor bunlar. Neyse ki dun Iran'i yendik

Bence gelin size de cennetten bir köşe ayıralım Dış güçler çok tehlikeli, ona göre

@dytmelek Benim fikrim bize karşı gizli bir vize ambargosu var. Hala da devam ediyor. Arkadaşın iki evi, 15 yıllık vergi levhası, bankada hatırı sayılır bir döviz birikimi var. Ayrıca eşi de hemşire. Bu profile vize vermediler.

@isotti Kadınlar için soyadı değiştiğinden gerekli olabilir. Sanırım siz medeni hal için sordunuz. Artık nüfus cüzdanı vb. belgelerde medeni hal yazmadığı için erkekler için sorun yok.

@tolgasatir Amerika'da yaşanmaz artık. Arjantin cennet gibi.

@ayvalik10 Yunanistan hiç aklımda yok. Arkadaşım gerçek manada gezmek istemişti, aile olarak. Red alınca, arkadaşının da daveti üzerine Amerika için turist vizesine başvurdu. Vize randevusu mart ayında sanırım. Bakalım ne olacak.

@tolgasatir Bu durum arz-talep gibi gidere göre mecburi dengeleniyor sanki. Mecburi olarak. Çünkü işverenler personel bulabilmek için o maaşı vermek zorunda kalıyor. Çalışanın da giderlerini karşılayabilmesi için o maaşa ihtiyacı var. Dediğiniz gibi paralel bir durum.

@dytmelek Yunanistan maddi olarak çok iyi durumda olan bir arkadaşıma red verdi. Gerçekten de gezi amaçlı gidecekti. Nasip diyelim.