Sevindik, üzüldük, heyecanlandık, yolun sonunda vize alanların heyecanı mutluluğa dönüştü, alamayanların ise heyecanı hüzne dönüştü. Çok konuştuk, muhabbet ettik, kırıldık darıldık kimi zaman kızdık. Ama işte , yolun sonuna geldik. Neler mi öğrendik ?
Diğer ülkelere dosya taşınabileceğini gördük. Olmaz denilse de(!) bunun aksinin olabileceğini Bosna ile öğrendik! Gemisini kurtaran kaptan misali.
Bu tecrübeyle artık imkanı olan, imkanları zorlayabilecek olanlar dosyasını başka bir ülkeye taşıyabilir. Bu da çok güzel bir artı bilgi oldu.

Sosyal medyanın gücünü de tekrar gördük. Her ne kadar karşı çıksam da sadece 2K-7K arası diye bastırıldı ve gerçekten işe yaradı. 2K ile 7K arası son kez mülakat alabildi. Ama bahane diğer yüksek numaralar için işe yaramadı. Bu yüzden bunun bir sonraki süreçte dikkat edilmesi gereken bir nokta olduğunu belirtmek isterim. Bireysel çabalara sözüm yok ama ortak hareket edilecekse herkesi kapsayacak bir birlik beraberlik olmalı. Bunun güzel örneği olan Barbados grubunu, bilgilerini paylaştıkları ve örnek dayanışmalarından dolayı saygıyla selamlıyorum.

Şartları zorlayarak 8-10 bin km uzaklara gidenleri ise canı gönülden kutluyorum. Yolunuz da bahtınız da açık olsun. Çoğunuz türlü aksiliklere ve zorluklara göğüs gerdiniz. Belki çoğunuz elde avuçta ne var kullandınız. Belki de borca girdiniz. Ama çabalarınızın sonucunu hak ettiniz. Tekrar tebrik ediyorum.

Buradan yüksek sabrından ve emeğinden dolayı başta sn. @gucarslan olmak üzere, sonrasında @Muhtaradana , @Stiff , Özgür'e, @SkyNet'e ve sevincimizi, heyecanımızı, hüznümüzü paylaşan herkese teşekkür ediyorum. DV 2022 olmadı ama dilerim DV 2024 bizim yılımız olur.

Ayrıca bu ortamı sağlayarak hem burada buluşmamızı hem bilmediğimiz birçok konuda bilgi sahibi olmamıza vesile olan sn. @crazycells 'e çok teşekkür ediyorum. Forumu daha eskilerden biliyordum ama türlü sebeplerden dolayı pek dahil olamamıştım. Forum sayesinde güzel insanlar ile yüz yüze olmasa da tanışmış oldum. İyi ki varsınız!
Bundan sonra da bu ortamda el ele sırt sırta birlik içinde olmayı diliyorum. Şimdi açıklayamıyorum ama yazılımsal olarak ileride bu ortama katkı sağlamak niyetindeyim.

Şahsım adına ise sadece şunu söylemek isterim, yaptığım yanlış bir yatırımdan dolayı paramı geri alamadığımdan çok istesem de Barbados gibi bir ülkeye gidemedim. Çok üzüldüm, hayatımda sizler gibi çok fazla şeyi erteledim. Çok söze gerek yok. Kısmet değilmiş. Artık DV2024 kazananı olmak dileğiyle.
Sevgilerimi ve saygılarını sunuyorum.

@waterman Amacım memleketi "yermek" değil, hakikatlerden kısa bir örnek vermek. Bu konuda naçizane kendi yaşadıklarımdan küçük bir bölüm anlatmak istiyorum. Efendim ben bir kamu kurumunda (sağlık) 16 yıllık memurum. Temelde sağlık eğitimi almış olmakla beraber sonradan çok heves ettiğim bilişim alanında da eğitim aldım ve bu alana yöneldim. Bahsedeceğim macera 2011 yılında başladı ve 2017 yılına kadar sürdü. Kısaca hikayeyi anlatmak gerekirse, kurumdaki kullanılan yazılımları, işletim sistemleri dahil açık kaynak yazılımlar ile değiştirdim. Eksik veya uymayan/olmayanların da bir kısmını ben bir kısmını da diğer arkadaşıma yaptırdım. Ne kolay söyledim değil mi ? Ama bu işlerin mutfak kısmında çok ama çok yoruldum gerçekten. Gece yarısı saat 1'de eve git sabah 8'de işte ol, hafta sonları dahil tam 6 yıl. Yapılan tüm yol, yemek masrafları da bana ait. Ufak tefek lazım olan donanımları da cebimden aldığım çok olmuştur. Ben bu koşuşturmada boğulurken idarecilerimiz Bakanlıktaki tam 5 toplantıda yaptığımız bu proje ile ayakta alkışlanmış ve baya baya gururlanmışlar. Ama bir kez olsun bırakın adımızın okunmasını "ekibimiz çok iyi çalışıyor" bile denmemiş. Bunu mu sorun ediyorsun diyebilirsiniz. Tabi ki hayır. Beni yıkan kurum yapısı değiştirildiğinde tüm emeklerin yıkılıp yerine milyon lira harcanarak tamamen paralı yazılımlara dönüldükten sonra bana "niye yaptın, kim sana yap dedi, devleti sen mi kurtaracaktın, boşuna cırmalıyorsun" denilmesiydi. Bu arada devletin mesaisinde kendi özel işlerini yapanlar şuan şube müdürü oldular. Ben ise ulaşımı evime tamamen ters olan bir hastaneye isteğim dışında gönderildim. Hikaye çok daha uzun ve ayrıntılı. Yeni hastanemde liyakat yerlerde, israf hat safhada, akılsız, plansız ve mantıksız işlemler tavanda. Artık umurumda mı, hayır. Ne para bekledim ne de madalya, bir teşekkür yeterliydi. Kesinlikle katılıyorum, burada emeğin karşılığı yok.
Memlekette hiçbir başarı cezasız kalmıyormuş.

@gucarslan Umarım bu yeni bina hem #DV2022 hem de sonrakilere hayırlı haberler verir. Yeni binanın şerefine şöyle 500 mülakat verirler de hepimizi sevindirirler. Çünkü umut ettik, bekledik ve hevesimiz kursağımızda kalmak üzere. Dilerim öyle olmaz ve o sevinci yaşarız.

"Lütfen bu yazdıklarımı son yıllarda her alanda yaşadığımız yozlaştırmaları bir kenara bırakarak okuyunuz."

@EmreATA Merhaba, ne diyelim haklısınız. Buradayken çok kızıyoruz. Hayat pahalılığından, sıkıntıdan stresten çok yakınıyoruz. Yapılan haksızlıklardan bahsediyor ve kızıyoruz. Paramızın alım gücünün düşmesi beraberinde toplumsal olarak da genel bir gerginlik oluşturdu. Bu gerginlik özellikle trafikte kendini iyice belli ediyor.
Bu ve benzeri bir çok sorun bakış açımızı da değiştirdi. Çok değil 10-15 yıl (farazi) kadar önceki gelecek kaygımıza olan bakış açımız değişti. Sosyal medya aracılığıyla da gördük ki gelecek sadece ekmek parasından ibaret değilmiş. İnsanca yaşamak diye bir olgu da varmış. Artık sadece ekmek parası için değil, insanca yaşamak ta istiyoruz. Normalde lüks olmayan yeme-içme barınma gibi ihtiyaçların yanında eğlenmek, yaşamdan haz duymak, düşüncelerini ifade edebilmek de yaşamın bir parçasıdır. Bir ev ve araba alabilmenin hayal olduğu güzel ülkemde, oluşan enflasyon ve siyasilerin yapılan zamlarla ilgili pişkin açıklamaları ve daha sayamayacağımız bir çok sorun üzülerek belirteyim ki insanımıza çareyi dışarıda aramaya sevk etti.

Gerek yetiştirme gerekse toprağımıza olan derin bağlarımızdan dolayı buradayken her ne kadar kızabilsek de, uzaklaşınca kokusu burnunuzda tüter. Dışarıda güzel bir hayat var, evet, ama tam olarak kopmak mümkün değil. Bir süredir ingilizceye yoğunlaştığımdan dolayı dil yapımızın farkı bile özlettiriyor kendini. İngilizcedeki bir yapı mantıklı gelse de yapı farklılığından dolayı bizdeki derinliği pek göremedim. Her duyguya, zamana ve duruma ayrı bir yapı olması basitleştirmiş gibi geldi. Dil bilimcilerin ve polyglotların deyişine göre de ingilizce en matematiksel olmayan diller arasında.

Hatalarımız, yanlış yöntemlerimiz olsa da hem kültürel hem de insani değerler yönünden, en hoşgörülü, en merhametli ve de en zengin kültür bizim kültürümüzdür. Türkülerimiz bile ayrı bir naifliğe sahiptir. (Bakınız TRT Türkü, ara ara dinleyiniz ) Her ne kadar son yıllarda bunları yozlaştırmış olsak da.

Gelelim göç etmeye. Her ne kadar bahsettiğimiz bu sorunlardan kaçıp refah içinde yaşamak istesek de gidince memleket hasreti çekmemek mümkün değil. Bu gayet insani bir durumdur. Göç etmenin 5 evresinden olan ikinci evre endişe duyma, balayı evresinden sonra gerçek hayata geçince başlar. Özellikle Amerika'da en çok korkulan sağlık harcamaları konusu, sanırım bu evrenin zirvesidir. Bilhassa hasta olan çocuğunuz ise endişe katlanıyor. İyi bir işiniz ve geliriniz yoksa sağlık harcamaları ciddi bir sorun. Ülkemizde maaşlarımızdan kesilen pirimler ile karşılanan bu harcama kalemi Amerika'da ticari bir kaleme dönüştürülmüş.

Bekar ve halen çocuğu olmayan çiftler için durum biraz daha kolay olsa da çocuklu aileler için işler daha da zor. Sorumlulukları ağır olan çocukların geleceği için gitmek istediğimiz Amerika iş ciddiye gelince endişeler belirmeye başlıyor. Acaba uyum sağlar mı, arkadaşlarını özler mi, arkadaş edinebilir mi, diğerleri çocuğuma zorbalık yapar mı ? Buna benzer bir çok endişe zihninizde cirit atmaya başlar.

Konfor alanını, hele ki belli bir yaştan sonra terk etmek daha da zordur. İş bulabilme endişesi, geçinebilme endişesi ve akabinde huzurlu olabilecek miyiz düşünceleri ruhunuzu iyice saracaktır. Bunlar daha buradayken yaşayacağınız endişelerdir. Bir de gidince balayı evresinden sonra kültür şoku başlar. Her ne kadar aydın geçinseniz bile ayrıntıya girmeyeceğim ama gidince bunu yaşamak kaçınılmaz bir durum. Çünkü taban tabana kültürel değerlerimize zıt bir yaşam tarzı. Bizdeki samimi duygular maalesef onlarda yok. Sizin de dediğiniz gibi asla onlar gibi olamayız. Çocuklarınızın da onlar gibi olmasını istemiyorsanız, nereden geldiklerini unutmasınlar diyorsanız, bunları unutturmayacak girişimlerde bulunmak zorundasınız.

Peki tüm bunlar aşılamaz mı ? Tabi ki de aşılabilir. Kolay olmayacak ama hepsi zamanla üstesinden gelinebilir konular. Sabırlı ve dirayetli olup para kazanmaya ve evli iseniz birbirinize her konuda destek olacaksınız. Yıldığınız ve geri dönsek mi dediğiniz anlarda neden göç ettiğinizi hatırlayacaksınız. İlk 1-2 yılın pek zevk vermeyeceğini göze alacaksınız. Odaklanmanız gereken konular bilgi ve becerilerinizi paraya dönüştürmek ve o istediğiniz refah seviyesine çıkabilmek olacaktır. Tüm bunları yaparken de kendinize de zaman ayırmayı unutmayın. İmkanlar dahilinde zihninizi rahatlatacak aktivitelerde bulunun. Bunun size bu geçiş döneminde çok faydası olacaktır.

Herkes bu basamakları aynı hızda veya sırada geçemeyebilir. Ama geçilmez de değil.
Amacım göçmenliği ne idealize etmek ne de dramatize etmek. Çünkü göçmenlik hayatınızda tamamen yeni bir sayfa açmak demektir. Bu sayfaya yazılacaklar da yine tamamen sizin çabalarınıza ve sabrınıza bağlıdır.
Ayrıca sizi tebrik ediyorum. Göç etmek için gösterdiğiniz cesaret için. Umarım her şey sizin ve aileniz için güzel olur.
Her şeyin gönlünüzce ve güzel olması dileğiyle.

İnsanı en çok yıpratan sebeplerden biri de belirsizliktir. Çoğumuz bu belirsizliğin hüsranla değil de umutla yeşermesini bekliyoruz. Ankara'nın yüksek sayıda mülakat vermesi dileğiyle, hayallerimiz gerçek olsun.

@Fouray Etrafıma green card çıktığını söylediğime bin pişman ettiler. Ne işiniz var yabancı memlekette, ne yapacaksınız ki , zaten işiniz var sizin diyenler bir kenara, inşallah gidemezsiniz diyen bile oldu. Şu durumda hala mülakat alamamış olmak sinir katsayımı arttırdığından dolayı bu zat-ı muhteremi boğasım var.

@clubhasankara, içinde söyledi: DV2022 Mülakat Deneyimleri

@Fouray Cehennemde yeni bir zebani işe başlamış.
İlk gün kıdemli zebani tarafından gezdiriliyormuş.
Her yerde dev, yüksek kaynar kazanlar içinde yanan insanlar ve her bir kazanın başında zebaniler varmış.
Bizimki bakmış derin bir kazanın başında 5 zebani bekliyor.
– Bu ne demiş ?
– Bu Almanların kazanı, sürekli birlik olup yardımlaşıp üst üste çıkarak yukarıya tırmanıyorlar ve oradaki zebaniler de tırmananı tekrar aşağıya atıyor…
Biraz daha ilerlemişler dev bir kazan daha. Başında 3 zebani bekliyormuş.
Bizimki yine dayanamamış;
– Peki burada niye 3 zebani bekliyor?
– Bu da Amerikalıların kazanı, bunlar da arada yardımlaşıp çıkmaya çalışıyorlar ve görevli 3 zebani yukarıya çıkanı tekrar aşağıya atıyor.
Bizimki bakmış bir sürü dev kazan ve her kazanın başında çeşitli sayıda görevli zebani varken ileride bir kazan var ki;
başında hiç zebani falan yok. Hemen atılmış;
– Yahu bu kazanda niye görevli zebani yok, boş mu?
Kıdemli artık bıkkın bir şekilde cevaplamış;
– O Türklerin kazanı.
Görevli zebaniye gerek duymayız.
Zaten içlerinden birisi çıkmak için
çaba sarf ettiğinde
diğerleri birlik olarak
hemen onu aşağıya çekiyor.

Bu zaten olayı açıklıyor. Olur da tekrar kazanır veya başka bir yol bulursam inşallah bu sefer bileti alıncaya kadar hiç kimseye anlatmayacağım. Ben kafamda göçmenliği kabul etmiş ve bitirmişim. Sen cesaret edemiyorsun diye ben neden hedeflerimden vazgeçeyim ?
Bu nasıl bir anlayıştır ? Hiç değişmez mi ? Kimse kimsenin hayallerine saygı duyamaz mı ? Dilerim başarılı ve mutlu olursunuz demek bu kadar mı zor ?

Amacım bir yeri yermek bir diğerini övmek değil. Her yerin kendine has sorunları ve güzellikleri vardır. Bu bakış açınıza göre değişir. Tabi ki hiçbir ülke toz pembe değildir.
Amerika veya başka bir ülkeye göçmüş ve geri dönmüş insanlara kızmıyorum. Kısmette yoksa gül bahçesinden boş dönersiniz. Kişiye düşen boş durmamaktır ! Nedir bu boş durmamak ? En başta gideceğiniz ülkenin dilini öğrenmek. Kendini doğru bir şekilde ifade edebilmek gerek. İletişim çok önemli arkadaşım. Ayrıca varsa bir mesleğiniz, bununla ilgili gideceğiniz yerdeki durumuna bakmak. Eksik gedik varsa tamamlamak. Mesleki ve insani gelişime açık olmak çok önemli.
Gelelim bizim durumuza. Konfor alanını terk etmek zordur. Bu ciddi manada zor bir karardır. Kendimden örnek vermek gerekirse, bir devlet memuru olarak gideceğim yerde aynı konforu bulamayacağımı biliyorum. Lakin şimdi sayamayacağım birçok sebepten dolayı tam verimli çalışamıyorum. Hem de bir memur için bilinenin aksine çalışmak istediğim halde. Kimseyi kınamıyorum. Özellikle vasıfsız gidenleri hiç anlamıyorum. Ne bekliyordunuz ki ? Kendi memleketimizde mümkün değilken başka bir ülkede önünüze çuvalla para konulmasını mı ? Meslek yok, çaba yok, dil yok, plan yok, uber ile gelsin paralar ?! Öyle mi !?
Bakınız hiçbir şey kolay demiyorum. Ben vasıfsız olsam gitmeden bana ne en yakın mesleği seçer ve hala buradayken bu işi öğrenmeye çalışırdım. Gittiğimde de geçici işler ile çalışırken seçtiğim mesleğin kurslarına kayıt olurdum. Eeee....sonra ? Kurs bitti bir çalış bakalım. Neler yapabiliyorsun bir gör. Gelişmiş ülkelerde işverenler sizden iyi bir verim bekler. Bunu sağladığınız sürece de karşılığını alırsınız. Elinizi taşın altına koymazsanız o taş orada kalır.
Meslek var dil var ama olmadı mı diyorsunuz. Ya bir şeyler eksik ya da yanlış yerde iş arıyorsunuz. Ya da işinizde ehil değilsiniz. Hatayı kendinizde ararsınız önce. Bu konuda istişare edersiniz. Atalarımızın dediği gibi "İstişare eden darlık görmez".
İlla ki Amerika'da mutlu olacaksınız diyemem. Ama göç etmek bana göre iyi bir plan ve iyi bir hazırlık ister. Dil, meslek, çocukların okulları vb. ne gerekiyorsa etraflıca düşünüp ona göre hareket etmelisiniz. Bunun forumda çok güzel örnekleri var.
Ayrıca Amerika şart değil arkadaşlar. Amerika'nın sosyal devlet ilkesini beğenmiyorsanız Avrupa tam size göre. Bizdeki birçok stresi orada yaşamazsınız. Ama yine çalışmak şartıyla.
Anlatmak istediğimiz, aslında tek istediğimiz insanca yaşayabilmek.

@Chromium Almanya'da yaşayan akrabama, benimle aynı mesleği yapan tanıdığıyla görüşmek istiyorum, kafama uyarsa ben de gelmek istiyorum dedim. Klasik cevap "yiğenim buralar sandığınız gibi değil, bak memlekette işin var, kıymetini bil" dedi. O kişinin telefonunu vermedi ve sizce ne oldu dersiniz ? Artık mesajlarıma dahi cevap vermiyor. Bu yüzden son cümlenize katılıyorum.

@gucarslan Bulunmasına vesile olan herkesi tebrik ederim. Çok anlamlı ve verimli dayanışmalar insanı mutlu ediyor. Çok geçmiş olsun.

@academicus

insanlara karşı kendimi korumak için pozisyon almaya çalışmaktan işimi yapamıyorum.

Şu cümle bana yetti. Odamdan çıkmamaya özen gösterdiğim halde hakkımda dedikodular çıkmış, haberim yok. Kurum içinde yapılması planlanan bir darbe ekibinin içindeymişim Gözden ve gönülden ırak olmaya çalışıyorum ama nafile. Çamur atmaya devam ediyorlar.
Liyakat bitti hocam bu ülkede. Siz bize gönderilen idarecileri bir görseniz, dumura uğrar, şuurunuz kayar.

@gucarslan Sayın @gucarslan elinize sağlık, uyarılar çok yerinde olmuş.
Sayın @semavi'nin yotube videosundan buraya geldim. Yine değerli bilgiler vermiş. İzlemeniz için link bırakıyorum.
Heyecan doruktadır şimdi (Bende yok). Herkes için hayırlısı olsun.

Bu depremde vefat eden tüm yurttaşlarımıza Allah'tan rahmet, yakınlarını kaybedenlere sabır diliyorum.
Yaşadığımız felaketin büyüklüğünü anlatmak mümkün değil ! Anlatılmaz yaşanır ama Allah kimseye bunu yaşatmasın.
Adıyaman , Maraş ve Hatay'a göre çok çok iyiyiz.
Antep merkezde 5 , Pazarcık'ta 7 akrabamız enkaz altında vefat etti.
Yaşıyor olduğumuza utandık sevinemedik.
Rutinde olan bir çok şey karma karışık oldu.
Kendi evlerimizde bırakın misafiri yedi yabancı gibiyiz, her an fırlamaya hazır vaziyette.
Uyumamak için direniyoruz, uykuda depreme yakalanırız diye.
Bedenlerimiz yorgunluk ve uykusuzluktan kendini kapatıncaya kadar gözlerimizi avizelerden ayıramıyoruz.
Anlayacağınız ruh sağlığımız çok kötü.
Kendimizi bir yere ait hissedemiyoruz.
On günden fazla yemek boğazımdan geçmedi, montumu hiç çıkarmadım, ilk 15 gün ayakkabımı bile çıkarmadım.
Depremin 6. günü annem kalp krizi geçirdi, 25 Şubat'ta hayata gözlerini yumdu. On saat öncesinde beraber oturup konuştuğum, sarıldığım annem o günün sabahında artık yoktu. Hâlâ kapı açılacak ve içeri girecek diye bekliyorum.
Ama biliyorum ki gelemeyecek ve biz sağ kalanlar artık her nasılsa devam etmek zorundayız.

Bu arada bütün dünyanın Gaziantep Depremi diye geçtiği ve merkez olarak Gaziantep/Şehitkamil/Sofalaca diye belirtilmesine rağmen bizimkiler Maraş diye anons ettiler. Benim şahsi fikrim sanayi kentinin boşalmasından korktular.
Adıyaman/Besni ilçesine 3. gün sadece Polonya kurtarma ekibi gelebildi. Birçok köyde enkazların hala durduğu söyleniyor.
Hatay'daki arkadaşımın anne babası ve bir çok kişinin hala kalacak yeri yok, içme suyu sorunu devam ediyormuş. Muhtar arkadaşımın anne babasını aynı partiden olmadığı için çadır listesine eklememiş ve bunu yüzlerine söylemiş. (İktidar partisi değil), Şikayet etmiş sonucu bekliyor.
Bilemiyorum daha çok şey yazabilirim. Neyse.. Kendinize iyi bakın, sevdiklerinize sarılın.

@engingul Hayırlı olsun, yolunuz açık olsun.

@Sgnern Hayırlı uğurlu olsun. Yeni hayatınızda başarılar dilerim.

Cok ama çok kötüydü. Bir an hersey bitti dedim. Uzun da sürdü. Sadece Antep'te 581 bina yıkıldı. Enkaz altında kalanlara Rabbim yardım eylesin. Ölenlere de Allah rahmet eylesin.
Hava çok soğuk. Kar var. İyi yağmur yağıyor. Arabası olmayan arkadaşlarımız kötü durumda.
Son söz Rabbım bir daha yaşatmasın. Psikoloji bozuk. Küçük bir titreme bile korkutuyor.

@historian Vizeniz hayırlı olsun.

@dytmelek Geçmiş olsun. Kesinlikle telefon ve bilgisayardan uzak dur. Ara ara suni göz yaşı kullan.

@denizci10 Güzel süprizleri severiz. Bize doğru gelsinler.

@cgokhan Azimli defekasyon mermerde perforasyon. Durmak yok yola devam. Elbet bir kapı açılır inşallah.

@mnemosyne Merhaba, aramıza hoş geldiniz. Denklik sırasında geçtiğiniz aşamaları buraya aktarmayı unutmayın. Süreciniz birçok kişiye yol gösterebilir. (Muhasebeci değilim )